(บทกวี) แผ่นดินแม่
———————————————————————————
วันที่ทะเลไร้เสียงคลื่น… มาเหยียบยืนแผ่นดินถิ่นเกิดเก่า
ใต้ลำพูระเริงลมแผ่ร่มเงา กวัดใบส่ายเหงาเศร้าซับแผลใจ
แผ่นดินแม่ในรอยจำหวนรำลึก ให้ย้อนย้ำสำนึกความยิ่งใหญ่
ยามพลาดหวังพลั้งก้าวลงคราวใด แม่อภัยพร้อมรับประคับประคอง
นับแต่วันวัยเยาว์อยู่เหย้าเรือน แม่ก็เหมือนแม่นกคอยปกป้อง
แม่ล่องเรือค้าขายตามชายคลอง มิบกพร่องอยู่พอเพียงเลี้ยงครอบครัว
ชีวิตเป็นเช่นนั้นมานานแล้ว รักยังแวววาวใสไม่สลัว
จิตใจแม่ผุดผ่องไม่หมองมัว สิ่งใดชั่วเว้นกระทำแม่ย้ำชัด
หลายปีจากไอดินกลิ่นสายน้ำ จากดงลำพูใหญ่ไหวแกว่งกวัด
จากทะเลเร่ร้างห่างคลื่นซัด มาฟอนฟัดชีวิตครูอยู่ชายแดน
ด้วยรักและด้วยใจที่ใฝ่ฝัน จึงด้นดั้นสู่อีสานกันดารแสน
หวังสรรค์สร้างเด็กไทยไม่บิดแบน “คน”คือแก่นสำคัญของแผ่นดิน
เริ่มต้นที่การศึกษาสร้างค่าคน แต่รัฐยังสับสนมิสุดสิ้น
นักการเมืองฝันเฟื่องจะโกงกิน ข้าราชการกังฉินรุมกินรัฐ
จึงอำลาอีสานกลับบ้านเกิด อุดมการณ์พราวเพริศมาติดขัด
บนความคิดขัดแย้งแห่งโลกทรรศน์ เป็นนกพลัดไพรพงบินหลงฟ้า
วันที่ทะเลไร้เสียงคลื่น… ฉันมายืนหมองหม่นเหมือนคนบ้า
หลับตาลงปลงใจให้เหว่ว้า แผ่นดินใต้ก็ใช่ว่าจะร่มเย็น
ยินแต่เสียงระเบิดเสียงปืนดัง มีแต่รอยเลือดหลั่งอยู่เห็นเห็น
กลายเป็นศพร่วงรายไม่วายเว้น ความทุกข์เข็ญโหมทวีทุกวี่วัน
เชาว์ศิลป์ จินดาละออง
———————————————————————————
เนชั่นสุดสัปดาห์ : มีนาคม 2553
เชาว์ศิลป์ จินดาละออง 
ใส่ความเห็น